donderdag 14 januari 2016

We kunnen weer een half jaar vooruit

Ruimschoots op tijd stappen we in de auto op weg naar onze tandarts en dat is maar goed ook, het hoost. Het is kwart over 4 en het valt ons op dat het wel erg donker is en misschien voelen we ons ook wel zo. "Waarom moeten we naar de tandarts?" Je hoort in hun stemmetjes al de onzekerheid. Ik heb zelf altijd tandsteen en het verwijderen daarvan gaat bij mij niet echt pijnloos. Ik moet me dus ook elke keer weer vermannen. Bij de tandarts aangekomen kruipt Yinthe al snel bij mij op schoot en ook Jens staat dicht tegen me aan, Spelen, nee hoor, daar is men toch een beetje te gespannen voor. "Ik vind het wel een beetje eng", piept Yinthe. Ik kan niet uit mijn strot krijgen dat het niet eng is. Want zeg nou zelf als je daar ligt met zo'n man boven je hoofd en je ziet allemaal van die vreemde slangetjes, dat is toch ook eng. Dus ik zeg: "Ik begrijp het". Yinthe heeft het doorstaan, zonder huilen en ik ben heel trots op haar. De tandarts en zijn lieftallige assistente proberen nog een gesprekje met haar aan te voeren en lachen om haar. "O, nee, denk ik.... lach niet om Yinthe, want dan gaat ze huilen. Ik zie haar gezicht al betrekken en het lukt me net om het weer goed te breien. Ondertussen ligt Jens al krampachtig in de stoel. Totaal verstijfd ligt hij daar, tandsteen. "Dat gaan we even weghalen." Voordat Jens zich kan bedenken zitten er al 2 dingen in zijn mond, ik zie de angst in zijn ogen. Dit is nieuw voor hem. Hij staat op en ik geef hem even een knuffel en vraag of het gaat en ik voel hem letterlijk weer ontspannen. Dan is het mijn beurt, ach ja hetzelfde liedje als altijd.... een prachtgebit, maar dat tandsteen moet wel even verwijderd worden. Even de kiezen op elkaar, bij wijze van spreken dan..... want mevrouw, mond open.... ontspan. Ontspan denk ik dan, het is niet geheel pijnloos hoor....
We hebben het weer doorstaan, een nieuwe afspraak is gemaakt en we stappen weer in de auto. Het valt ons op dat het zo rond 5 uur een stuk lichter buiten is dan toen we heen gingen en misschien voelen we ons ook wel zo....

Geen opmerkingen:

Een reactie posten