10 jaar geleden....

.... een dag om nooit meer te vergeten.
Een heerlijke dag, althans zo begon het. Ik had lekker herfstvakantie, mijn collega kwam die ochtend even langs. Zo gaat dat met leerkrachten, altijd aan het werk. Maar we hadden ook heerlijk gekletst en vooral over het feit dat ik moeder zou worden. Een gebed die verhoord werd. 16 weken was ik zwanger. Marnix at thuis nog even een broodje mee om vervolgens naar de beurs in Hardenberg te gaan. Ik was af en toe nog best moe en dacht ik ga gewoon even lekker mijn bed in, even een uurtje slapen.
Na heerlijk geslapen te hebben, kwam ik mijn bed uit. En vanaf toen werd die heerlijke dag als het ware een nachtmerrie.
De bevalling was begonnen en daar zat ik alleen boven in mijn huis. Zelden in mijn leven ben ik zo bang geweest, want wat moest ik doen. Dit mocht helemaal niet.
Ik heb Marnix gebeld, en hij pakte zijn telefoon op. Dat doet hij eigenlijk niet zo vaak als hij druk aan het werk is. Gods leiding. Hij kwam direct naar huis. Heeft de verloskundige gebeld en die kwam bij me.
En daar die middag werd ons kindje Thijs geboren. Een geschenk van God, betekende zijn naam.
Een geschenk was het, wat was hij al mooi. Wat moeilijk dat we dit jongetje gelijk weer aan God 'terug moesten geven'. Ik werd moeder, maar op deze manier had ik dat natuurlijk liever niet gewild.

We zijn 10 jaar verder. De herfstvakantie is voorbij, maar vandaag gaat Marnix weer naar de beurs Hardenberg. Dat blijft toch altijd een beurs met een bepaalde lading.
Wat is er in die 10 jaar veel gebeurd. Nog geen jaar later werd ik opnieuw moeder van Joas. God heeft gegeven, betekende zijn naam. Ook hij werd veel te vroeg geboren en moesten we weer 'terug geven aan God'.

Vanmorgen luisterde ik tijdens het strijken naar een preek over gebedsverhoring. Soms wordt je gebed niet verhoord. Paulus bad ook, zijn gebed werd niet verhoord. God zei: 'Mijn genade is genoeg.'
10 jaar verder en ik mag dagelijks genieten van twee wonderkinderen. Jens en Yinthe. Ik ben een gezegend mens.
Komisch eigenlijk dat hun naam betekent: God is genadig.

Een mooi begin van de dag!

De vakantie is weer voorbij. Jens is vroeg wakker en gaat alvast naar beneden. Hij weet dat hij op een schooldag dan geen tv mag kijken en ik hoor dat hij gaat tekenen. Ik stap even lekker onder de douche en als ik me aan het aankleden ben komt hij bij me.
"Mam, ik heb iets voor jou gemaakt."

Ik ben er even stil van. Hoe komt hij bij deze woorden.... wat een heerlijk begin van de dag.

Je kunt wel zien dat Jens handlettering ook leuk vindt om te doen. 

Lachen met Yinthe!

Het is bedtijd. Nadat we eerst lekker hebben voorgelezen en gedankt hebben is het tijd om in bed te stappen en het moment voor het zegenliedje. Ze wil nog steeds graag die van Sela, dus die ken ik inmiddels wel uit mijn hoofd.
Yinthe: 'O, ik ken hem nog niet uit mijn hoofd, ik pak even het briefje erbij.' Ze pakt het briefje en zingt uit volle borst mee.
Hahaha, sinds wanneer kan ze lezen....???

Vanmorgen loop ik met Jens en Yinthe naar school. Deze twee spelen 's middags heerlijk samen. Ze doen vaak schooltje en ze zijn alvast aan het bedenken wat ze vanmiddag zullen gaan doen.
Jens komt met een voorstel waarop Yinthe reageert: 'Nee, dat niet, dat is voor kleuters...'

Blijkbaar heeft onze 4jarige Yinthe een hoop kapsones en vindt ze zich zelf al een hele grote meid die geen kleuter meer is en ook al kan lezen.

Spreekavond

Het is al weer een week geleden dat ik me mocht melden bij de juffen van Yinthe. Voorafgaand aan de spreekavond moest je antwoorden geven op een paar vragen en dit mailen. Wat is positief aan je kind? Wat heeft het kind nodig? Wat kan het kind belemmeren in de ontwikkeling?
Voor Jens vul ik deze vragen nu al een aantal jaren in en nu dus voor het eerst voor Yinthe. Ach dat lieve, leuke meisje, wat zo lekker zelfstandig kan spelen en zo behulpzaam is.... wat belemmert haar nu? Ze kan wel angstig zijn, maar daarentegen weet ze dit ook prachtig te benoemen. Gelukkig dachten beide juffen hetzelfde en kunnen we niks anders zeggen dat het prima gaat met Yinthe op school. Ik was gewoon binnen 10 minuten klaar...
En dan Jens, tja vorig jaar heb ik deze vragen ook al ingevuld. Dus ik kon gewoon copy paste doen... want hij heeft nu in groep 4 ook nog eens dezelfde juffen als in groep 3. En wat voor juffen! Ik roep al jaren, let op... Jens heeft dyslexie-achtige trekjes. Maar in groep 2 werd dit weggewimpeld. Komt wel goed, zeiden ze.
En deze juffen, die snappen me gewoon en geven me toch echt gelijk. Alleen Jens is ook een geval apart en dat maakt het lastig. Hij is slim en daardoor  kan hij het tot nu toe nog redelijk compenseren. Eigenlijk zitten we gewoon te wachten tot hij onderuit gaat... en dat is misschien pas op de middelbare school.
Op de spreekavond vond ook juf dit eigenlijk wel apart. Wat moeten we hier nu mee? Ze kwam er zelf mee om  het 'probleem van Jens' eens met de intern begeleider te bespreken. Kan hij een dyslexieprotocol volgen of is hij daar te goed voor? 10 minuten zijn dan ineens weer kort, maar wordt vervolgd....
Kom bij Jens dus niet aan met boeken op groep 4 niveau, dat is zo saai. Nee hij leest Wild van Freek, de moeilijkste dierennamen komen er bij hem vloeiend uit, maar hij struikelt over het woordje 'en'... Hij leest 'een', na een verbetering wordt het 'één'...en dan uiteindelijk ziet hij het... 'en'.

En dit boek.... is zijn favoriet. Ik had hem geleend van de bieb en inmiddels zelf maar aangeschaft. Hij mocht hem van mij meenemen naar school en in overleg met de juf mag hij dit lekker lezen.... en aangezien ik het al heb voorgelezen zijn al die woorden niet helemaal vreemd....
 Wat hij ook leuk vindt zijn de graphic novels van Willeke Brouwer.

Goud voor Jens!

 Toen we ons aan het oriënteren waren voor een sport voor Jens, ontdekten we dat we een paar verplichte wedstrijden bij atletiek hadden. We hebben de kalender er maar bij gepakt en zagen dat het gelukkig gewoon op zaterdag was. Op één na en die was dus gisteren, de clubkampioenschappen. Het is bijna een soort familiedag van de atletiekvereniging. Voor deze wedstrijd wilden we wel een uitzondering maken. Toch is het een gekke dag, Jens en ik hebben een gedeelte van de kerkdienst nog thuis kunnen bekijken, maar moesten al vroeg weg. Zo'n baanwedstrijd duurt echt de hele dag. Je gaat van het ene naar het onderdeel naar het andere en tussendoor heb je steeds pauze.
Jens was zelf niet heel erg tevreden over zijn resultaat. Zijn tijden vielen tegen, maar ja hij heeft een kleine maand geleden zulke goede pr's gehaald, dat het ook wel erg knap zou zijn om dat te verbeteren. Ach en hij heeft toch nog een pr bij het verspringen gehaald.

Er waren medailles te verdienen per leeftijdscategorie. En het leuke was eigenlijk dat er in Jens zijn leeftijdscategorie maar 3 jongens meededen, dus ze hadden altijd prijs...
En dan de prijsuitreiking. Spanning op zijn bekkie. De 3e plek was voor Mees (maar die was al naar huis), de 2e plek voor Bjorn en toen wist hij het. Zijn vrienden van atletiek die bij een leeftijdscategorie hoger zitten hadden het ook door en ze waren zo blij voor Jens. Prachtig om die verbroedering te zien. Jens deed nog even een sprintje naar het podium en daar stond hij trots te wezen. Zijn eigenwaarde is door dit evenement enorm gestegen.
Ik fietste weer met hem naar huis en hij zat vol praatjes:
'Ik heb gewoon goud, mijn 1e gouden medaille. Ik ben echt goed. Ik ben zo blij, ik moest gewoon bijna huilen op het podium...' En even later...'Mam, jij bent zeker ook wel blij dat je zo'n goed kind hebt.' Haha, nou Jens daar hoef je geen gouden medaille voor te halen. Jij bent voor mij altijd goed... Ik vroeg nog of hij de medaille morgen ook mee naar school zou gaan nemen? 'Morgen?', vroeg Jens. En ook hij besefte ineens dat het wel een gekke dag is om te sporten...



En binnenkort krijgt hij zijn 2e gouden medaille.... dat weet hij alleen nog niet. Wat ik erg leuk vind aan deze atletiekvereniging is dat je prestatiemedailles hebt. Elk kind kan dan een medaille verdienen, ook al eindig je altijd als laatste. Er wordt dan elk jaar gekeken wat je pr van vorig jaar was of in het geval van Jens gebruikten ze de eerste wedstrijd als nulmeting. Gedurende het seizoen wordt gekeken of je ook vooruitgaat en op basis daarvan krijg je punten. Jens heeft dit jaar zoveel vooruitgang geboekt dat hij een gouden prestatiemedaille haalt.

Handlettering

De afgelopen dagen heb ik veel gehaakt. Een muts en sjaal voor neef en nicht en ook Jens wilde wel zo'n lekkere sjaal. Al dat gehaak is niet echt prettig voor mijn handen. Mijn rechterhand is gewoon pijnlijk. Dus als de kids aan het spelen zijn en ik ondertussen een beetje oplet moet ik even wat ander verzinnen.... handlettering is ook leuk. Moet ik niet al te lang doen, want dat doe ik natuurlijk ook met mijn rechterhand.
Met de nieuwe cd van Sela op de achtergrond komt inspiratie voor leuke teksten vanzelf...

Tijd tekort!

Schreef ik de vorige keer nog tijd over, ik kan nu wel tijd tekort schrijven, want ik heb al een maand niet geblogd. Ik kreeg deze week een appje, wat een leuk rokje ben je aan het maken voor Yinthe. Och heden, dat rokje is echt al lang af en ondertussen al genoeg nieuwe dingen gehaakt.
En tegelijkertijd dacht ik: blijkbaar vinden mensen het toch leuk om verhalen te lezen.

Deze week ben ik de nieuwe cd van Sela gaan beluisteren. Lang leve spotify! Daar heb ik dus wel een tientje in de maand voor over.
Ik vertel aan Yinthe dat ik een nieuw zegenlied heb geleerd. Ik vraag haar woensdag of ik die 's avonds voor haar zal zingen als ze naar bed gaat i.p.v. haar andere zegenlied. Dat lijkt haar geweldig. Maar dan moeten we hem wel uit ons hoofd leren. Ik typ en print snel de tekst.
Terwijl ik aan het poetsen ben en Yinthe voor mij het papiertje vasthoudt oefenen we het lied. We vergeten steeds een stukje tekst en oefenen opnieuw en opnieuw en opnieuw. Inmiddels kan ook Yinthe het wel meezingen.

Het is avond, helaas we zijn het papiertje even kwijt en moeten het dus echt uit het hoofd proberen. We hebben flink geoefend en terwijl ik zing zingt Yinthe uit volle borst (dus op zijn dekkers...) mee.
Gods zegen voor jou in Jezus naam, Zijn vrede rust op jou.
Het is werkelijk waar een prachtig moment en ik doe mijn best om die brok in mijn keel tegen te houden....