Jij met je 3 jaar, je bent zo anders dan die broer van jou op zijn 3e. Jij, jij bent de talige en dat is te merken. Als ik tegen je broer zei dat bijvoorbeeld de televisie uit moest dan deed hij dat. Jij niet, jij komt eerst met allerlei redeneringen: "Mam, we maken een afspraakje. Als ik nu even doorkijk tot aan de aftiteling en hem dan uit doe, is dat goed?" Pff, ik trap er bij jou ook elke keer dan bijna in en wil haast ja zeggen. Maar nee, zeg, sinds wanneer bepaal jij het.
Gisteren was ik de discussies met jou wel een beetje zat. Nee, zeg ik. We gaan weg en je gaat even opruimen. Je bent het er niet mee eens. "Nou, mam, ik ben boos op jou. Heel boos en ik ga gewoon niet mee." "Nou dan ga je niet mee, zeg ik" Beetje dom om dat te zeggen natuurlijk, want ik kan haar moeilijk alleen thuis laten.
Gelukkig loop je toch achter me aan en trekt toch je jas aan "Wat ga je doen?", vraag ik.
En jij kijkt me ondeugend aan en zegt: "Dat zul je zo wel zien".
Ik schiet op dat moment keihard in de lach om de taal van dit 3jarig meisje en mijn meisje lacht keihard met me mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten