ik ken mijn kind...

Jens in groep 1: De juf concludeert dat Jens al heel veel letters kent. Ik waarschuw de juf wel. Jens is meer een wiskundig kind en niet echt talig. Ik denk dat hij ze ziet als symbolen, want hakken en plakken dat snapt hij echt niet. De juf begrijpt wat ik bedoel, want zegt ze hij heeft ook erg veel moeite om een zin na te zeggen. Ja, zeg ik of neem een liedje, dat kan hij gewoon niet onthouden.
Jens in groep 2: Het gaat goed met mijn jongen. Hij ontwikkelt zich prima en ik sta verstelt dat hij het hakken en plakken onder de knie krijgt, ik kan zelfs al de eerste boekjes met hem lezen. En toch klopt er iets niet volgens mij. Hij begint vaak aan de verkeerde kant en schrijft veel achterste voren. Met de juf bespreek ik dat hij dyslexieachtige trekjes heeft. Ze wuiven het weg, komt wel goed. Mag nog. Ik ga maar geen discussie met ze aan en houd het zelf wel in de gaten. Bij zijn rekentoets heeft hij een wat lagere score, vreemd, want dit is juist zijn sterke kant. Ik vraag juf waar het in zit. De opdrachten die hij fout heeft moest hij bijvoorbeeld iets meten, maar begint hij aan de verkeerde kant. Zie je, zeg ik... dit is nu wat ik bedoel.
Jens in groep 3: Gelijk valt de juffen op dat hij alle letters al kent. Toch lukt het hem niet om op een hoger niveau mee te doen. Ik leg de juffen mijn verhaal uit en vraag of ze het goed in de gaten willen houden. Toch gaat het aardig goed. Tot nu. Ik heb echt gevraagd of Jens weer het gewone werk mag en geen hoger niveau en deze week gaf de juf aan wil je je alsjeblieft inschrijven voor de spreekavond. Wat ben ik blij dat ik altijd al heb aangegeven dat er iets niet klopt. Of het dyslexie is weet ik niet, dat kan ik niet zomaar vaststellen. Ik wil ook geen juf voor hem zijn, maar moeder. Ik wil best huiswerk met hem doen, maar ik wil hem ook gewoon bijbrengen dat lezen leuk is. En toch merk ik dat het dus in dit geval ook door elkaar loopt en ik ook wel weer blij ben dat ik naast moeder, ook juf ben en ik zelf ook zag dat er iets niet klopt (misschien nog wel eerder dan de juf zelf).

Wat jammer dat als je zo graag moeilijker rekenwerk wil doen je dan eigenlijk ook moet kunnen lezen. Er zijn zoveel sommen die uit verhaaltjes bestaan. Jens, mooi om te zien dat hij hierin zoveel op zijn vader lijkt. Ook Marnix is geen lezer. (Ik heb ooit eens een cito leestoets bij Marnix afgenomen en hij haalde geen groep 8 niveau),

Ik geef aan Jens aan dat het helemaal niet erg is dat iets niet helemaal goed lukt. Belangrijk is dat je geniet op school.