Het is mij nu echt wel duidelijk...

Zondag zat ik dan weer in mijn eigen kerk. Een ochtend waarin ik nu eens niets hoefde, geen creche, geen kinderbijbelclub, niet te lezen, geen kindmoment. Een dienst waarin ik gewoon kon zitten luisteren, die zijn zeldzaam de laatste tijd. Voor het gebed noemde onze dominee de gebedspunten. Hij bad dit keer speciaal voor gezinnen die nadachten over pleegouderschap. Huh, hier is echt nog nooit eerder voor gebeden. Zijn er misschien meer gezinnen in de kerk die hier mee bezig zijn? In ieder geval voelden wij ons wel aangesproken.
Vanmorgen had ik nog een half uurtje over. Ik dacht ik luister nog even naar groot nieuws radio, heb nu geen kind in huis en dan is zoiets als cafe grande heerlijk om naar te luisteren. Dit keer te gast, Nieske Selles. O, die ken ik, daar hebben wij een dagboek van. Het ging opnieuw over pleegzorg. Zij was onderwijzeres en heeft haar baan opgezegd, heeft 2 eigen kinderen en 3 pleegkinderen. Ze houdt van schrijven en eigenlijk van dezelfde dingen als ik... Opnieuw weer die pleegzorg. Ze vertelde dat toen ze 12,5 jaar getrouwd waren haar kinderen en pleegkinderen een lied voor hen gingen zingen. Dit lied kregen we dan ook te horen. Pfff, het werd me even teveel. Wat is het dan heerlijk om even alleen thuis te zijn en je je tranen gewoon even kan laten stromen. Ontroerd door weer een knipoog van God. Even langs de spiegel lopen.... kan net (niet), toch maar gaan en snel 2 dametjes van de peuterspeelzaal halen. Ja, ja, Lise mocht ook mee en heb weer mogen genieten van jut en jul, die vol kettingen en armbanden, met een pop en tasje in hand door de kamer lopen. Wat is moeder zijn toch heerlijk!