Een bijzonder weekend!

Daar ga ik dan, helemaal alleen, maar ook weer niet doelloos. Ik wil dit kloosterweekend graag nadenken. Wat wil ik nu Yinthe groter wordt? Ik zal het even uitleggen. Nu Yinthe groter wordt komt pleegzorg weer om de hoek kijken. Ze hebben ons in het verleden even in de wacht gezet, omdat Yinthe te jong was. De laatste tijd krijg ik vaak de vraag, ga je straks weer aan het werk? Mis je het niet? Ja, dan ga je ook nadenken. Het is wel lekker zo dit leventje, alles is overzichtelijk, Jens en Yinthe ontwikkelen zich prima, ach en iedereen werkt. Wat wil ik nu echt? Dat is mijn doel dit weekend erachter komen wat ik moet gaan doen hiermee. Dat is ook wat ik voorleg aan God voordat ik op pad ga.

Ja, en dan kom ik aan en ga naar mijn hotelkamer. Nu is het al heerlijk, die rust. Ik pak mijn spullen, krijg nog wat extraatjes van Sestra en heb alvast even lekker de tijd om bijbelstudie te gaan doen. Vervolgens om 20.30 uur is er een gezamenlijke start. Ik loop naar binnen, best spannend hoor, maar ik merk dat echt veel vrouwen er 'alleen' zijn. En dan, dan komt er iemand binnen die ik ken. Hé dat is een ouder uit Almere, ik had haar dochter in de klas. Denken, denken, denken, ik kom niet meer op haar naam, maar nog wel op de naam van haar dochter. Na afloop spreek ik haar aan. En ja er is herkenning (maar wel nadat ze constateert dat ik wel heel erg ben afgevallen, haha). We raken aan de praat en wat blijkt ze is pleegmoeder van een jongetje van 9 jaar. Hij is al 6 jaar bij hun in huis. En help, die dochter is inmiddels 17 jaar, waar blijft de tijd. Ik geloof echt niet dat het toeval is dat ik haar nu juist in dit weekend ontmoet. Ik heb haar bijna 7 jaar niet gezien of gesproken. We hebben een goed gesprek over pleegmoeder zijn. Ik geef mijn zorgen aan en zij geeft aan waar ik op moet letten als ik pleegmoeder zou zijn. Ik word er dolenthousiast van.

En ook later schrijf ik dingen op, zaken waar ik mee zit en volg een meditatief moment en het gaat precies over wat ik nu net had opgeschreven. Dus ook dat zet me opnieuw aan het denken.

De eerste vrijdagavond volg ik een workshop 'schrijven vanuit je hart' van Coby Kremer. Je mag over de opdrachtjes eigenlijk niet nadenken, direct gaan schrijven en later teruglezen en nog eens dieper inzoomen. Ik ontdekte dat je zo hele mooi inzichten krijgt. Zaterdag zie ik het boek wat Coby heeft geschreven liggen en blader er in. Ik schrijf de titel even op, mooi voor mijn verjaardag. Ik denk er over na, maar dat is pas over 2 maand. Zonde, want dit gevoel van het kloosterweekend wil ik graag vasthouden. Volgende week maar naar de winkel en het toch maar aanschaffen?!

We moesten thuis een pakketje samenstellen voor iemand anders. Dit hoefde verder niet veel te kosten. Ik had een bemoedigende tekst op een kaart geschreven er nog een EVA bij gedaan, een lekker kaarsje, theezakje voor op je kamer en wat paaseitjes. Het was alleen al zo leuk om al die fleurige pakketjes op een stapel te zien liggen en te zien wat iedereen ervan gemaakt had. Zaterdagavond ga ik weer naar mijn hotelkamer en zie bij alle deuren een pakketje liggen. Ze hebben het gewoon willekeurig verdeeld. Wat zie ik tot mijn verbazing in mijn pakketje zitten, het boek hartschrift van Coby Kremer. Hoe is het mogelijk. Ik mag dus echt nog even doorschrijven...

Zo heb ik genoten van het hele weekend. Juist het alleen op je kamer zijn, de rust die dat ook gaf. Teruglezen wat ik had geschreven. Bijbelteksten nog eens lekker verwerken met stiften en tekeningetjes. Ik heb me geen seconde verveeld. En bovenal dank ik God, want ik weet het wel.... Hij heeft meerdere keren wel laten merken (want ik heb echt niet alles beschreven) wat ik moet gaan doen. Het ontroert me nog en zal daar vast nog heel lang op kunnen teren.