Mam, mag ik je helpen? Met een zeurderig stemmetje komt ze bij me staan in de keuken. Ik denk bij mezelf, alsjeblieft, laat me even alleen. "Nee, meisje, dat is niet zo handig", zeg ik. Met een allerliefst gezichtje kijkt ze me aan. "Pleeeeassssssse"? Ik zwicht natuurlijk. Ik ben niet opgewassen tegen dit 2 jarige prinsesje. Het is niet de eerste keer dat ze vraagt of ze me mag helpen, dag in dag uit. Bij alles wat ik doe en ik denk: kind, ga toch eens spelen.
Het gaat mis, ze staat volledig in de weg natuurlijk en ik probeer mijn voorraadlade te herinrichten en mijn speltbloem, speltmeel, lijnzaad, palmsuiker, etc. een geschikt plekje te geven. "Toe, ga, eens aan de kant, ik moet erbij." Uiteindelijk is de stofzuiger mijn redding en is dat ineens tot fantastisch speelgoed gebombardeerd. Ik moet de klus staken en grote broer ophalen. Ik moet snel zijn. "Mam, mag ik met k3?" K3, wat, mijn hersens draaien overuren, snap maar eens de woorden, gedachtes van een 2 jarig prinsesje. K3, daar had ze het vanmorgen ook al steeds over, k3 in de schuur? "O, bedoel je je 3wieler". "Ja, die". Shit, ik heb haast, maar goed ik had het al beloofd. Hmppfff, altijd wil ze me helpen, waarom helpt ze nu niet een keertje mee. Het schiet natuurlijk voor geen meter op en ik mag niet duwen, lees vooral niet duwen. Tweejarige prinsesjes kunnen schreeuwen en krijsen en heel goed aangeven wat ze willen. Zoek het ook uit, denk ik, mijn humeur is inmiddels behoorlijk gedaald. Ik loop vast vooruit en denk wat is het toch heerlijk om dicht bij school te wonen. Af en toe kijk ik even achterom, dat gaat prima zo. Als ze het zonodig zelf wil, dan doet ze het ook maar zelf. De juf heeft gelukkig wat vertraging en ik ben op tijd. De grote broer komt eraan. Zussie vraagt aan hem "Wil je me duwen". "Tuurlijk", Ach wat lief, denk ik. Maar mits dat broer de duwstang vastpakt verandert het prinsesje weer in een heksje. "NEE, gilt ze, mamma doen." Broerlief is zwaar teleurgesteld en vind het helemaal niet leuk dat hij zo afgesnauwt wordt en dat bij school. Ik probeer hem toch bij het duwen even te betrekken. "NEEE, mamma, doen." Ik zucht nog eens diep. Je broer duwt niet, hij houdt alleen mijn hand vast." Hij moet lachen en begint de uitvluchten en de excuses steeds beter te snappen. Thuisgekomen is de keuken nog een zootje, moet ik nog een ovenschotel maken en had ik beloofd nog te kwartetten. Ik wil de keuken induiken en hoor, "mag ik helpen?" NEE. Ik weet het, mijn stemvolume wordt harder. Mijn geduld raakt op en ja hoor ze zitten elkaar al weer in de haren. EN NU BEN IK DAT GERUZIE ZAT. Jij hier op de bank en jij daar, eet je pepernootjes even op. Broer die luistert wel, maar zuslief, natuurlijk niet. Ik wil weer naar de keuken of ze staat alweer naast me "Mag, ik helpen, please?" NEE, LAAT ME TOCH EENS EVEN ALLEEN. Ok, mijn geduld is op. Tot 10 tellen, moedertje. Dikke tranen natuurlijk bij dochterlief. Ga maar naar pappa, zeg ik. Opnieuw een excuus, waar broerlief om moet lachen, want pappa is alweer weg. Het prinsesje of was het een heksje stampt naar boven. "Zo, daar zijn we even vanaf" zeg ik. Mits dat ik het zeg, denk ik dat was niet netjes. Maar het helpt. Ze komt tot de ontdekking dat pappa er niet is en ik heb tot 10 geteld. "Och is hij er niet, kom maar bij mamma" Ze springt van de trap in mijn armen en ik krijg een dikke knuffel en ik geef een dikke kus terug en ze gaat heerlijk spelen.
Ik hoop dat ze over 10 jaar ook nog vraagt "Mam, mag ik je helpen, please?"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten